Epilog

- Vanesso Marie White czy wyjdziesz za mnie? – brunetka spojrzała się ze łzami w oczach na klęczącego przed nią mężczyznę. Nie spodziewała się tego. Nie teraz, tutaj, na ich wspólnych wakacjach.

- Tak – wydusiła przez łzy. Szatyn wsunął na jej palec srebrny pierścionek z białym diamentem. Wstał i odetchnął z ulgą. Vanessa rzuciła się Justinowi na szyję i pocałowała delikatnie. Chłopak z nerwów do tej pory nie wiedział co się wokół niego dzieje. Uświadomił to sobie, kiedy chwycił jej delikatną dłoń i zobaczył na palcu pierścionek zaręczynowy. Teraz wiedział, że zostanie z nią do końca.

- Wyglądasz ślicznie – Nicole przytuliła się do przyjaciółki ubraną w białą suknię ślubną. Miała górę bez ramiączek i dopasowany gorset. Dół był wykonany z wielu warstw tiulu, a w niego były wszyte, w nierównych odstępach, malutkie diamenciki. Włosy Vanessy były upięte w niedbałego koczka. Miała delikatny makijaż i idealnie komponującą się srebrną biżuterię.

Dała krok do przodu i założyła na nogi wysokie, białe szpilki.

- Kto by pomyślał, że założę szpilki – zaśmiała się do siebie. Podeszła do lustra i przyjrzała sobie dokładniej.

- Musimy wpiąć welon – mama Nicole weszła do pokoju wyznaczonego pannie młodej w kościele.

- Tak, jasne – podała kobiecie kawałek białego materiału i nachyliła się w jej stronę.

- Jestem z ciebie taka dumna. Twoja matka również by była – Caroline przytuliła Vanessę i ukradkiem otarła łzy.

- Wiem – brunetka szepnęła i uśmiechnęła się nieznacznie.

- Musimy iść – mąż Caroline wszedł do pokoju. Vanessa wzięła od Nicole bukiecik z róż i podeszła do mężczyzny.

- Mam nadzieję, że się nie wywrócę w tych butach – uśmiechnęła się do swojego „wujka”.

- Będę cię trzymać – szepnął do niej, kiedy stali już przed drzwiami prowadzącymi do ołtarza.

Po chwili rozległ się dźwięk marszu weselnego. Ktoś otworzył drzwi i Vanessa w końcu go ujrzała. Stał tam i czekał. Tak jak obiecał dzień wcześniej.

Uśmiechnął się do niej, a ona odwzajemniła uśmiech. Kiedy ją zobaczył, zaparło mu dech w piersiach. Wyglądała jak anioł, który teraz szedł ku niemu. Przez całą uroczystość nie mógł przestać się na nią patrzeć. Wyglądała pięknie. Idealnie.

Kobieta uśmiechnęła się do siebie, kiedy zobaczyła kto wjeżdża na podjazd domu. Wybiegła na ganek i rzuciła się mężczyźnie na szyję.

- Justin! – krzyknęła i pocałowała szatyna w usta.

- Cześć – odpowiedział niepewnie, nie rozumiejąc całej sytuacji.

Postawił kobietę na ziemi i spojrzał na nią z uśmiechem na twarzy.

- Może wejdziemy do domu? – Vanessa entuzjastycznie pociągnęła męża za dłoń do środka domu.

- Posłuchaj – powiedziała już nieco spokojniej, kiedy znaleźli się w salonie.

- Zamieniam się w słuch – chwycił żonę za dłonie i splótł ich palce.

- Jestem w ciąży.

Oboje patrzyli na siebie z niedowierzaniem. Pierwszy ocknął się Justin, który chwycił kobietę w ramiona i pocałował w usta.

- Ale… Jak to? – jąkał się z radości co drugie słowo.

- Będziemy mieć dziecko – zaśmiała się i rzuciła na męża.

- Udało się nam – Justin chwycił kobietę i zakręcił ją wokoło własnej osi. – Po czterech latach starań udało się.

- A nie mówiłam? – powiedziała przezornie, a mężczyzna, kolejny raz, pocałował ją ze szczęścia. Kiedy spojrzał za okno, uśmiechnął się do postaci Victorii, stojącej za oknem, która odwzajemniła uśmiech, kiwnęła delikatnie głową i rozpłynęła się w powietrzu.

Wiele ludzi mówiło o nich „szczęściarze”, jednak na początku ich wspólnego życia nie towarzyszyło im szczęście. Zaczęło im się wieść lepiej, kiedy Vanessa wróciła z kliniki. Mieli wtedy po osiemnaście lat. Niektórzy z ich znajomych uważali, że ich związek nie przetrwa ich wyjazdu na studia. Jednak udało się im. Ona została psychologiem, a on inżynierem. Rok po zakończeniu studiów, zaręczyli się. Mieli wtedy po dwadzieścia dwa lata. Niespełna rok później wzięli ślub. Pragnęli mieć dziecko. Robili najróżniejsze badania, które nie wskazywały na to, że któreś z nich może być bezpłodne. Vanessa zwolniła się, gdyż jej praca, pomimo, że ją kochała, przysparzała jej wiele stresu. Jednak to nic nie zdziałało. Ich doktor w kółko powtarzał „Włóżcie w to uczucie. Nie jesteście maszynami do robienia dzieci.” Te dwa zdania wryły im się w pamięć.

Pojechali na wakacje, gdzie oddali się rozkoszy. Dziewięć miesięcy później urodziła się im córeczka, którą nazwali Ann – na cześć zmarłej matki Vanessy. Rok później postarali się o kolejne dziecko – chłopczyka Paula. Trzeciego dziecka nie planowali. Urodziło się trzy lata po drugim dziecku. Była to dziewczynka – Nina. Jednak sprawiła im ono tyle samo radości, co poprzednia dwójka. Vanessa już nigdy nie wróciła do pracy. Justin zarabiał na tyle dużo, że mogła sobie na to pozwolić.

Mimo, że na początku ich związku, życie nie szczędziło im bólu, potem wszelkie cierpienia wynagrodziło z nawiązką. Oboje doczekali się późnej starości i gromadki wnuków, a nawet prawnuków. Historię swojej miłości przekazali swoim dzieciom, a oni swoim.

- Byli szczęśliwi – Ann przytuliła się do siostry.

- Na pewno. Teraz też są – Nina odpowiedziała jej drżącym głosem, ocierając samotną łzę.

- Babciu nie płacz – mała brunetka szarpnęła kobietę za spódnicę.

- Dobrze kochanie – uśmiechnęła się do niej i złapała za pulchną rączkę.

- Chodźmy bo się przeziębicie – Paul zaśmiał się do swoich sióstr.

- Masz rację. Dzieci się przeziębią na tym cmentarzu. Chodźmy – Ann chwyciła siostrę pod rękę i uśmiechnęła się w stronę grobu. Pod nosem przeczytała, po raz tysięczny, wyblakły napis na nagrobku:

„Miłość żyje wiecznie.”

________________________________________

Oto koniec historii miłości Justina i Vanessy. Płakałam jak bóbr, kiedy pisałam ten epilog. Sama nie wiem czemu kończę tego bloga... Nie planowałam tego. Po prostu. Wczoraj wieczorem usiadłam przed komputerem, aby napisać nowy rozdział, a wyszedł mi z tego epilog.

Nie martwcie się, że odchodzę. Niedługo powstanie następny blog. Chciałabym najpierw zmontować do niego filmik, który będzie go promował.

Dziękuję WSZYSTKIM, którzy czytali tego bloga. Jesteście wspaniali. Jeżeli nie chcecie się ze mną rozstawać, zapraszam na mojego drugiego bloga: livewithlove-vanstin.blogspot.com

Dziękuję Wam wszystkim jeszcze raz.

Do zobaczenia.