Osiemnasty cz. II

Nie wiedziała czy jeszcze żyje. Świat który ją otaczał do tej pory przestał istnieć. Każdy przedmiot, który widywała codziennie od miesiąca, zamienił się w nic nieznaczącą bryłę. Może ja nie umarłam? – pytała samą siebie. – Może to świat, który mnie otacza odszedł ode mnie? Odszedł razem z Justinem?

Jakie to uczucie? Jedyna osoba, której ufałeś, zdradziła cię i to z najlepszą przyjaciółką. Do tego twoja „najlepsza przyjaciółka” okłamała cię w żywe oczy. To ją przerosło.

- Cześć Vanessa – do pokoju wszedł Anthony. Był to jej terapeuta. Według niego najlepiej było przejść na „ty” dla większej swobody terapii. Miał około trzydziestki i biło od niego przyjemne, uspokajające ciepło.

- Cześć – uśmiechnęła się delikatnie do mężczyzny.

- Co się dzisiaj tutaj działo? – usiadł obok dziewczyny.

- Dużo – mruknęła pod nosem i podkuliła pod siebie nogi.

- Więc słucham – nachylił się do przodu i przyjął swoją „firmową” pozycję. Dał tym znak Vanessie, że musi mówić i nie mam wyboru.

- Justin mnie zdradzał z Alex, która okazała się niezłą zołzą – wyszeptała. Dopiero gdy wypowiedziała to zdanie, zrozumiała powagę sytuacji.

Mina mężczyzna mówiła sama za siebie. Był przerażony i jednocześnie zaskoczony całym obrotem sytuacji.

- Przerwał to wszystko, ale Alex postanowiła się zemścić. Ukradła wejściówkę Nicole i przyjechała do mnie. Powiedziała mi wszystko, jak się później okazało, z udawanym współczuciem do tego zwalając wszystko na Justina. Jest to też jego wina, jednak nie tak ogromna jak mówiła Alex – zatrzymała się. Anthony notował wszystko w swoim dzienniczku jak miał to w zwyczaju. Na początku denerwowało ją to, jednak po czasie przyzwyczaiła się.

- Jak się z tym czujesz? – spojrzał na brunetkę na moment, aby zaraz potem dalej notować coś w dzienniczku.

- Sama nie wiem – wzruszyła ramionami. – Wiem, że zraziłam się do Justina. Nie mam już do niego takiego zaufania. Jednak kiedy odszedł wszystko straciło swój koloryt.

- A choroba? Dawała o sobie jakieś znaki?

- Nie – pokręciła głową i otuliła się kocem.

- Wyjaśnił ci to wszystko? – poprawił jednym palcem okulary, jak miał to w zwyczaju.

- Tak.

- Wierzysz mu?

- Wierzę.

- A czy jest szansa, że mu wybaczysz? – Vanessę wmurowało. Nie wiedziała co powiedzieć. Po jej głowie tłukło się tysiące myśli.

- Chyba tak – szepnęła i wtuliła twarz w koc.

- Zostawić cię samą? – Anthony nachylił się nad dziewczyną.

- Tak – nic już nie powiedział tylko cicho ulotnił się z pokoju.

Justin był z nią szczery. Wiedziała to. Jej pragnieniem było teraz przytulenie się do niego. Powiedzenie mu wszystkiego. Chciała powiedzieć mu jak bardzo go kocha i jak strasznie ją zawiódł. Zdawała sobie sprawę, że musi dać mu czas, aby odzyskał jej zaufanie.

- Przecież też go zdradzałam – mruknęła pod nosem. – Wybaczył mi bez skrupułów. Wszystko.

Energicznie wstała i pobiegła do recepcji.

- Gdzie jest Anthony? – spojrzała się na recepcjonistkę.

- Na obchodzie. Będzie za jakąś godzinę – kobieta uśmiechnęła się do Vanessy.

- Poczekam tu na niego – usiadła na krzesełku.

- Idź do pokoju. Kiedy skończy, powiem mu żeby do ciebie przyszedł.

- Dziękuję – Vanessa pobiegła z powrotem do swojego pokoju. Bieganie po korytarzu było tutaj niebezpieczne, ze względu na to, że mogli to uznać jako poważny nawrót choroby.

- Robert – zacisnęła szczęki. Nie miała najmniejszej ochoty na ponowne uspokajanie ją przez piątkę pielęgniarzy.

- Jesteś tylko w mojej głowie – zaczęła mówić do siebie. Zamknęła mocno oczy i otworzyła je z powrotem. Już go nie było.

- Udało się! – krzyknęła i podskoczyła z radości. – Wygrałam! – wskoczyła na łóżko i zaczęła po nim skakać.

- Co ci się stało? – do pokoju wszedł Anthony.

- Wygrałam! – podskoczyła do niego. Zmarszczył brwi zdziwiony.

- Co?

- Z Robertem. Był, ale powtarzałam sobie, że jest tylko w mojej głowie, zamknęłam oczy i… zniknął – poskoczyła. Mężczyzna wyciągnął notatnik i zapisał w nim coś wesoły.

- Wiesz co to oznacza?

- Co? – dziewczyna zerknęła na lekarza.

- Wracasz do formy – pisnęła z radości. Zaczęła biegać po pokoju i śmiać na cały głos.

- Po coś mnie wołałaś – zaśmiał się na widok skaczącej dziewczyny.

- Tak – uspokoiła się.

- Słucham.

- Muszę porozmawiać z Justinem. Stwierdziłam, że to nie byłoby fair gdybym mu nie wybaczyła. To znaczy na pewno bym mu wybaczyła, więc skoro to wiem, to czemu nie wybaczyć mu teraz. Zdaję sobie z tego sprawę, że będzie musiał odbudować u mnie swoje zaufanie i nie będzie tak jak kiedyś, ale warto spróbować – powiedziała już spokojniej.

- Jutro do niego zadzwonię i powiem, że chcesz się z nim spotkać.

- Kłamliwa suka – Eduardo zaklął pod nosem.

- Uważaj ze słowami – Shean warknął na przyjaciela.

- A jak masz zamiar ją nazwać? – zmierzyli się wzrokiem.

- Uspokójcie się – Justin wstał z fotela i zaczął chodzić po pokoju.

- Zamknij się sukinsynie – warknął Shean.

- Uważaj ze słowami – Christian włączył się do kłótni.

- USPOKÓJCIE SIĘ! – Nicole wydarła się na całe gardło. – Mamy chyba do ustalenia co trzeba zrobić co nie?

- Ta – Eduardo mruknął niezadowolony pod nosem.

- Chyba nie ma tutaj nic do dyskusji. Alex odeszła – Christian wlepił wzrok w podłogę.

- Ten pierdolony gnój nie jest bez winy – Shean warknął do Justina.

- Chyba to już przerabialiśmy, prawda? – Nicole spojrzała się na brata z przekąsem. Ten obrażony oparł się o ścianę z założonymi rękami. Najchętniej przywiązałby Justina do auta, albo dwóch. Jedną nogę do jednego. I pojechał w dwóch przeciwnych kierunkach.

- Chyba szybciej obgadacie wszystko beze mnie – Justin ruszył do drzwi.

- Spierdalaj – usłyszał za plecami, ale nie miał już najmniejszej ochoty się dogadywać i odgryzać się Sheanowi. Kiwnął głową na pożegnanie Nicole i szybkim krokiem ruszył do domu.

- Chce się ze mną spotkać? – Justin uśmiechnął się do słuchawki.

- Tak. Tylko nie oczekuj cudów – usłyszał po drugiej stronie głos lekarza.

- A kiedy?

- Wspólnie ustaliliśmy, że za tydzień. Zdąży to sobie wszystko przemyśleć.

- Rozumiem – szepnął.

- Do zobaczenia.

- Do zobaczenia – Justin rozłączył się i uśmiechnął się do siebie.

Była wściekła na Anthoniego. Jak on mógł decydować o takich rzeczach. Do jest tylko i wyłącznie jej sprawa.

- Za tydzień? Chyba ci się coś pomyliło. Dzisiaj – warknęła do niego wściekła.

- Tak będzie lepiej. Jestem twoim lekarzem i mam prawo decydować o takich rzeczach – powiedział do niej spokojnie.

- Ale ja się nie zgadzam z taką decyzją – odpowiedziała już nieco spokojniej.

- Zobaczysz. Podziękujesz mi.

- Tak. Zobaczymy – zironizowała. 

______________________________________

Nareszcie dodałam! Miał być w weekend, ale miałam tyle nauki, że po prostu nie zdążyłam napisać. Za to następny pojawi się szybciej bo już w weekend ;)