Ósmy cz. II

Dziewczyna przetarła leniwie oczy rozglądając się dookoła. Jednak jej dobry humor od razu prysnął, gdy zdała sobie sprawę gdzie się znajduje. Zerknęła na elektryczny zegarek obok łóżka. Czerwone cyfry wyświetlały siódmą dwie.

- Już nie śpisz? – Usłyszała znienawidzony głos.

- Nie. – Odburknęła wstając z łóżka. Robert złapał ją za dłoń i przyciągnął do siebie.

- Gdzie się wybierasz? – Zaczął całować ją po szyi.

- Pod prysznic – Vanessa zaczęła się rzucać, kiedy pocałunki Roberta były coraz zachłanniejsze. – Zostaw mnie! – Krzyknęła, a oszołomiony jej zachowaniem chłopak, puścił ją.

- Złość piękności szkodzi – zaśmiał się, kiedy brunetka zamykała za sobą drzwi od łazienki.

Justin

- Nie wie pan czemu dziewczyna mogła uciec? – Policjant zerkał na chłopaka przerywając notowanie w zeszycie.

- Mówiłem już wcześniej – Justin odszukał wzrokiem mamy, która automatycznie podeszła do niego i położyła dłoń na ramieniu chłopka.

- Czyli znalazł pan u niej narkotyki? – Mężczyzna wstał z obrotowego fotela i usiadł na rogu biurka, jak gdyby chciał rozprostować nogi, po ponad godzinnym przesłuchiwaniu chłopaka i siedzeniu ciągle w tej samej pozycji.

- Nie wiem co to do cholery było! – Justin wstał energicznie z krzesełka, strącając jednocześnie z ramienia dłoń mamy.

- Justin… - Pattie próbowała przemówić do syna, jednak z jej oczu po raz kolejny tego dnia poleciały łzy.

- Uspokój się. Chcę po prostu upewnić się co do twoich zeznań – policjant śledził krążącego w kółko chłopaka.

- Trzeci raz zadając to samo pytanie? – Justin zaśmiał się ironicznie pod nosem.

- Myślę, że dzisiaj już nic nie wskóramy. I ja, i ty, i twoi rodzice, jesteśmy wyczerpani – mężczyzna kolejno przejechał wzrokiem po osobach znajdujących się w pomieszczeniu. – Jeżeli będziemy potrzebować jeszcze jakichkolwiek informacji, będziemy w kontakcie. – Uśmiechnął się pobłażliwie do Pattie i Jerremiego, którzy odetchnęli z ulgą. Justin jak na zawołanie, zaczął podążać szybkim krokiem do wyjścia.

- Do widzenia – wycedził przez zęby zamykając z hukiem za sobą drzwi. Jak najszybciej kierował się do wyjścia z tego przygnębiającego budynku. Słyszał nawołującą go matkę i ojca, jednak nie miał ochoty teraz z nimi rozmawiać. Kierował się w jednym kierunku. Na plażę.

Sam nie wiedział, kiedy tutaj się znalazł. Rozejrzał się dookoła. Była końcówka września i dało się rozpoznać pierwsze oznaki jesieni. Poczuł na twarzy przyjemny powiew wiatru. Wiedział, że będzie obok niego. Skręcił głowę w prawo, a jego kąciku ust wygięły się nieznacznie do góry.

- Victoria – wyszeptał. Zjawa uśmiechnęła się do niego.

- Nie jestem prawdziwa. Nikt mnie nie widzi oprócz ciebie. Jestem wytworem twojej wyobraźni – wyrecytowała.

- Wiem – chłopak spuścił głowę, jak gdyby się zawstydził.

- Chciałam ci powiedzieć, żebyś się nie poddawał. Uwierz, a sprawy przybiorą inny obrót – dziewczyna uśmiechnęła się do niego. Dłonią chciała pogłaskać jego policzek, ale jej struktura „przepłynęła” przez twarz chłopaka. – Przepraszam. – Nastała chwila ciszy, a chłopak spojrzał się z wyrzutem na zjawę.

- Jak mam uwierzyć, skoro nie wiadomo gdzie jest, czy wszystko z nią jest dobrze. Nie wiem nawet czy żyje! – Niemal wykrzyczał ostatnie zdanie. Z jego oczu popłynęła kolejna porcja łez. Przyzwyczaił się do nich. Przez ostatnie trzy tygodnie były jego towarzyszkami. Co chwila z jakiegoś błahego powodu spływały po jego policzkach.

- Ona żyje.

- Skąd możesz to wiedzieć skoro jesteś jedynie wytworem mojej wyobraźni? – Justin spojrzał się na postać oskarżycielskim wzrokiem. Ona ponownie się uśmiechnęła do niego.

- Po prostu wiem. – Spojrzeli na siebie oboje. Zjawa patrzyła się mu w oczy, jak gdyby chciała je przeniknąć. Chłopak co chwila chciał coś powiedzieć, ale od razu milkł.

- Czy ja zwariowałem? – Victoria zaśmiała się perliście i spojrzała czule na chłopaka.

- Nie. Po prostu nie masz się do kogo zwrócić w tych chwilach, a ja jestem twoją „tarczą” – Justin przejechał dłonią po karku i zamknął oczy. W oddali mógł słyszeć nawoływania swojej mamy. – Tylko uwierz. – Echo głosu Victorii zabrzmiało mu w uszach.

- Justin! Justin! – Spanikowana kobieta podbiegła do chłopaka i objęła najmocniej jak potrafiła. – Nie rób tego więcej okej? – Spojrzała się na syna. Jej oczy były całe przepełnione bólem i troską. Justin rozejrzał się dookoła. W oddali zobaczył ojca, który ukradkiem ścierał łzy z policzków.

- Przepraszam – zachrypiał. – Po prostu musiałem tutaj przyjść. To wszystko mnie przerasta. – Wzrokiem omiótł twarz matki i mocno objął jej szyję ramionami. – Tylko wy mi zostaliście – Jego twarz znowu zaczęły pokrywać stróżki łez. Dłonie kobiety delikatnie gładziły jego plecy. Tak strasznie bała się o syna. Nigdy nie spodziewała się, że jej dziecko będzie musiało udźwignąć tak wielki bagaż uczuciowy. Czasami, późnymi wieczorami, zastanawiała się, czy gdyby znalazła się na miejscu jej syna dałaby sobie z tym wszystkim radę. Jej odpowiedź była jednoznaczna. Nie dałaby sobie rady. Była dumna z syna, że mimo wszystko, funkcjonuje jak człowiek. Mimo, że od trzech tygodni na jego twarzy najczęściej goszczą łzy, a jego ulubionym zajęciem jest, wręcz histeryczne, upodobnianie każdej dziewczyny do Vanessy, była z niego dumna.

Zerknęła na swojego męża, który podszedł do nich i poklepał chłopaka delikatnie po plecach.

- Chodźmy do domu – powiedział ściszonym głosem. W ostatnich dniach, tylko w taki sposób zwracał się do syna. Ściszonym i spokojnym głosem.

- Tata ma rację. Wracajmy – kobieta zerknęła czule na chłopaka, który ocierał policzki.

- Wracajmy. – Szatyn włożył dłonie do kieszeni i przyjął, charakterystyczną dla siebie, skuloną pozę. – Jutro szkoła – wyszeptał, a rodzice spojrzeli się na niego zaskoczeni.

- Idziesz do szkoły? – Kobieta uśmiechnęła się do chłopaka.

- Muszę iść jeszcze po notatki do Nicole. Nie czekajcie na mnie z kolacją – powiedział pod nosem i odszedł od rodziców, którzy odprowadzi go wzrokiem do zakrętu.

W jego głowie kłębiło się wiele myśli. Od tygodnia dręczył go ten sam koszmar. Co noc budził się spocony i przerażony. Co nocy upewniał się, że sen nie jest prawdą. Przez conocny koszmar już nie raz miał myśli samobójcze. Zawsze w tym samym momencie odzyskiwał świadomość i wsypywał garść tabletek z powrotem do pojemniczka. W samotnych chwilach, uśmiechał się przez łzy, kiedy przed oczami pojawiała się mu Vanessa. Jednak zaraz potem znikała, a on po raz kolejny zostawał sam.

Zmierzwił włosy dłońmi i skręcił do domu Nicole. Zapukał do drzwi, które po kilku chwilach otworzył mu Shean.

- Cześć. – Przywitał go ponurą miną i zaprosił gestem dłoni do środka. – Masz jakieś nowe informacje? – Justin nerwowo zerknął przez ramię, na bruneta i pokręcił przecząco głową.

- Jest Nicole?

- Na górze w swoim pokoju. Idź do niej – chłopak przytaknął głową i zaczął wbiegać po schodach, przeskakując co drugi stopień. Zapukał do drzwi dziewczyny, a kiedy usłyszał ciche pozwolenie, wszedł do środka.

- Wiesz coś? – Energicznie wstała z łóżka i podeszła do Justina.

- Nie – wyszeptał i przygnębiającym wzrokiem zjechał dziewczynę. Miała na sobie stare, rozciągnięte dresy, niestaranną fryzurę i żadnego makijażu. – Chciałem wziąć notatki ze szkoły.

- Wracasz? – Brunetka spojrzała się zdziwiona na chłopaka.

- Muszę. Muszę wrócić przynajmniej w pewnym stopniu do normalnego życia. – Dziewczyna pokiwała porozumiewawczo głową i zaczęła wyciągać kolejne zeszyty i podawała je chłopakowi.

- Wierzysz? – Justin spojrzał się na dziewczynę pytająco.

- W co?

- Że znajdziemy Vanessę – Nicole otarła łzy, a chłopak objął ją, powstrzymując jednocześnie swoje łzy.

- Staram się – poczuł, że pęka. Jego serce jest łamane na pół. Ból przeszył jego klatkę piersiową, a on zaszlochał głośno. – Tak cholernie chcę uwierzyć.

___________________________________________

W końcu zmotywowałam się i dodałam rozdział. Nie spodziewałam się, że uda mi się go napisać tak "lekko" jednak nie jestem do końca usatysfakcjonowana końcowym efektem.

Jednak może kilka słów o mnie i o blogu.

Zaczęłam blogować w 2010 roku na portalu Onet, pod nickiem "Smile". Blog został założony 17.12.2010 roku. Oprócz tego, prowadzę jeszcze dwa opowiadania. Pozostałe dwa blogi mam zamiar przenieść w jak najszybszym czasie na blogspot z powodów, które zapewne wszyscy znamy. Onet strasznie zawodzi w ostatnim czasie i ludzie niechętnie komentują, czy nawet czytają. Mam nadzieję, że moje opowiadanie przypadnie wam do gustu i będzie tutaj bardzo dużo szczerych opinii. 

Chciałam się odnieść do ostatnich komentarzu. W jednym pojawiło się stwierdzenie, że strasznie dużo blogów nawiązuje do narkotyków pod wpływem czytelników, bo oni po prostu tego oczekują. Już, już wyjaśniam. Rozdziały były pisane od czerwca zeszłego roku do marca tego roku, kiedy nie miałam dostępu do internetu, więc nie wiedziałam "co w trawie piszczy". 

To tyle. Mam do was jeszcze małą prośbę. Jeżeli już macie ochotę napisać komentarz, za co bardzo dziękuję, napiszcie do sądzicie o rozdziale, co wam się podoba, a co nie. Na prawdę komentarze typu "Świetne! Dawaj NN." mnie nie interesują. 

Jeżeli chcecie być informowani na TT, lub GG zostawcie nick/numer w komentarzu.