Trzynasty cz. II

Ten dzień przytłoczył chłopaka bardziej niż się spodziewał. Mimo, że nie miał wyrzutów sumienia wydawało się mu, że każdy rzuca w jego kierunku oskarżycielskie spojrzenia. W tłumie co chwila pojawiała się Victoria, lecz ten przecząco kiwał głową, na co ta natychmiastowo znikała.

- Cześć – Nicole podeszła do chłopaka i położyła dłoń na jego ramieniu. Ten odwrócił się i natychmiastowo strącił ją z ramienia. – Co ci odbija?

- Nie, nic, ja po prostu… cześć – zrezygnowany wypuścił powietrze z ust. Plecami oparł się o szafki, dokładając głowę do chłodnego metalu.

- Co się z tobą dzieje? – dziewczyna stanęła naprzeciwko chłopaka z założonymi dłońmi na piersi.

- Wariuję – jęknął niemal niesłyszalnie.

- Widzę.

Justin jak na zawołanie spiął wszystkie mięśnie kiedy zobaczył Alex, która stanęła obok Nicole, naprzeciwko chłopaka. Wyprostował się i uśmiechnął delikatnie do blondynki.

- Cześć – zachrypiał cały zdenerwowany.

- Cześć – blondynka uśmiechnęła się do chłopaka i spojrzała na Nicole. – Nie wiesz gdzie jest Shean? Szukam go cały dzień i nie mogę go nigdzie znaleźć.

- Nie wiem.

- Widziałem go przed chwilą na sali gimnastycznej. Rzucał do kosza.

- Dzięki – Justin odpowiedział dziewczynie skinieniem głowy, na co ta błyskawicznie pobiegła w stronę sali gimnastycznej.

- A tak właściwie gdzie jest Dudu? – brunetka rozejrzała się dookoła siebie.

- Nie wiem – szatyn wzruszył ramionami.

- Boże, czy dzisiaj wszyscy muszą gdzieś się chować? – Nicole rozpaczliwie wzniosła dłonie do góry i opuściła Justina bez słowa. Ten odetchnął z ulgą i zaczął wybierać numer na kłódce w przy swojej szafce.

- Wiem co cię męczy – dobiegł go głos Christiana. Odwrócił się do niego przestraszony.

- Co? – powiedział w sposób jak najbardziej obojętny gotów zaprzeczyć wszystkiemu co teraz usłyszy.

- Vanessa – chłopak uśmiechnął się delikatnie i poklepał chłopaka po ramieniu. – Nie martw się. Wróci na święta. Zobaczysz, ona raczej nie  jest z tych miękkich osób – Justin kolejny raz tego dnia odpowiedział skinieniem głowy.

Rozległ się dzwonek na lekcję, więc oboje pożegnali się i ruszyli na oddzielne lekcje.

Justina zaczęło to wszystko męczyć. Wydawało mu się, że cała szkoła wie o wszystkim co wydarzyło się w ten weekend. W każdym wzroku widział pogardę i współczucie, ale to ostatnie uczucie nie było zarezerwowane dla niego. Było przeznaczone dla Vanessy.

Vanessa. To słowo mu coś mówiło. Wcześniej kojarzyło mu się z najpiękniejszą osobą na świecie, z jego miłością, powodem życia. Teraz? Teraz to słowo kojarzy mu się z osobą przed którą musi ukrywać swoje życie prywatne, oraz wszelkie sekrety. Nadal ją kochał, ale teraz miał wątpliwości czy tak jak dawniej. Czy teraz byłby gotów rzucić się dla niej w ogień?

Alex. Nie wiedział co ta dziewczyna zamierza zrobić. Ma chłopaka, Sheana. Jest to brat jej przyjaciółki. Nabierał podejrzeń, że ona nigdy nie była taką osobą za jaką ją uważali. Może jest osobą przebiegła, gotowa zniszczyć wszystko i wszystkich co stanie jej na drodze do upragnionego celu. Tylko co było jej celem? On sam? Jeżeli tak, to przecież już go osiągnęła. A może chciała go mieć na własność?

Chłopak był pewny jednego. Musi się z nią spotkać. Dzisiaj.

Chcę pogadać. Jeżeli możesz przyjdź dzisiaj do mnie o czwartej.

Schował telefon do kieszeni i spróbował się skupić na tym co mówi nauczyciel. Jednak po chwili poczuł wibracje w kieszeni. Wyciągnął telefon i odczytał wiadomość:

Okej.

Zwykłe potwierdzenie zaproszenia, a on przeraził się nie na żarty. Co jej powie? „Cześć, słuchaj. Przyszłaś do mnie w sobotę tylko po to, żeby mnie przelecieć? Czy może chcesz mnie zagarnąć tylko dla siebie?”

Jego przemyślenia przerwał dzwonek. Jak oparzony wybiegł z klasy i jak w amoku spakował ze szafki wszystkie potrzebne mu na jutro książki. Niemal wybiegł ze szkoły, tak aby nikt z jego przyjaciół nie mógł go zobaczyć.

W domu nie było z nim lepiej. Miotał się po pokoju. Co chwila coś przestawiał, albo układał. Kiedy jego mama oznajmiła mu, że jedzie odwieść ojca na cotygodniową delegację, pożegnał się z nią tak jakby miała nigdy nie wrócić.

- Wrócę jutro rano – powiedziała zdziwiona zachowaniem syna i wyszła z pokoju.

Kiedy jego emocje trochę opadły usłyszał dzwonek do drzwi na dole. Zbiegł po schodach i otworzył szeroko drzwi Alex. Wziął od niej jesienny płaszczyk i powiesił w garderobie.

Miała na sobie zwykłe, niebieskie jeansy, a w nie wpuściła fioletową koszulę. Włosy rozpuściła i swobodnie spływały po jej karku.

Justin puścił ją przodem, a ta samodzielnie trafiła do jego pokoju. Usiadła na łóżku, tak jak przy poprzedniej wizycie. Chłopak, jednak wolał na razie nie ryzykować i usiadł na fotelu przed nią. Pochylił się ku niej, a głowę oparł na splecionych dłoniach. Chciał coś powiedzieć, ale nie wiedział od czego zacząć.

- Więc o czym chciałeś porozmawiać? – ciszę przerwała Alex. Justin podniósł na nią wzrok i wziął głęboki oddech.

- Nie rozumiem cię.

- Czego nie rozumiesz?

- Tego co zrobiłaś, co zrobiliśmy w piątek. Czy przyszłaś tutaj z takim zamiarem – Alex uśmiechnęła się uroczo w stronę chłopaka.

- Jasne, że nie. To było… spontaniczne.

- Nie masz wyrzutów sumienia?

- Nie rozumiesz? Nie widzisz tego? – dziewczyna zaśmiała się i podeszła do zaskoczonego chłopaka. Wyprostował się i śledził każdy krok blondynki.

- Czego?

- Że się w tobie kocham! – zamurowało go. Zupełnie nie spodziewał się takiego wyznania z jej strony. – Tak myślałam, że nic nie podejrzewasz. Myślisz, że po co byłyby mi te wszystkie informacje o tobie? Z kim byłeś, jak się zachowywałeś po śmierci Victorii. Byłam nawet w tamtym czasie u ciebie w domu z Christianem, jednak ty go nawet nie wpuściłeś. Byłam i jestem tobą zafascynowana. Zawsze mnie pociągałeś. Można powiedzieć, że byłeś takim nieosiągalnym typem, obiektem westchnień dziewczyn. Każda marzyła o tym, aby cię mieć dla siebie. Sprawić, że znowu będziesz szczęśliwy i z niewiadomych powodów, tą dziewczyną jest Vanessa – spojrzała na chłopaka wyczekująco, jednak on nadal tkwił w wielkim szoku. Jedyne na co się zdobył to podniesienie się z pozycji siedzącej do pozycji stojącej.

- Ja… nie wiedziałem – nie potrafił dobrać odpowiednich słów. – Masz to za złe Vanessie?

- Mam jej za złe jedynie to, jak cię teraz potraktowała…

- To nie jej wina – Justin przerwał jej i odwrócił się. Ona złapała go za ramię na co chłopak mimowolnie się obrócił.

- Gdyby chciała przerwałaby to w odpowiedniej chwili – powiedziała mu prosto w oczy.

- Nawet nie wiedziała co jest w tym napoju.

- Nie nauczyli jej, że nie należy brać niczego od nieznajomych?

- Skąd mogła wiedzieć, że w najspokojniejszej dzielnicy w tym mieście będą dilerzy narkotyków! – chłopak kipiał ze złości. Według niego, oskarżenia dziewczyny były bezpodstawne.

- Może… może masz rację – Alex opuściła ramiona, kiedy jej oczy zaszły łzami. – Ja po prostu… nie chcę, żeby cię to bolało. Nie dopuszczam do siebie nawet takiej myśli – Justin objął ją i pocałował w czubek głowy.

- To nie jest nikogo wina – skłamał. Ciągle w jego głowie tłukła się myśl, że wina za uzależnienie Vanessy ciąży na jego barkach.

- Wiem – spojrzała się w jego czekoladowe oczy. Chłopak uległ jej smutnemu spojrzeniu i pocałował ją namiętnie. Jej dłonie powędrowały pod jego koszulkę, a cała historia zatoczyła koło.

_______________________________________

Czytasz = Komentujesz

Nawiązując do poprzedniego rozdziału, to nie ukrywam, spodziewałam się więcej komentarzy. Co do tego, oceńcie sami. Bo co do niego mam mieszane uczucia.

Spisywanie nicków z twittera, tych osób które mam informować przesunęłam na za tydzień (21.12.12 buhahaha koniec świata), ponieważ, nie dodałam nic w tygodniu jak ja się tego spodziewałam.