Szesnasty cz. II

- Możemy się spotkać? – Nicole wyszeptała do telefonu. Justin spanikowany spojrzał na swoją mamę, która siedziała obok niego skupiona na serialu.

- Tak… tak, jasne, gdzie? – powiedział zdezorientowany.

- Mogę do ciebie przyjść.

- Okej, za ile?

- Za dwadzieścia minut?

- Okej. To pa.

- Cześć – Justin rozłączył się pierwszy. Patrzył niezrozumiałym wzrokiem na swoją mamę, próbując rozszyfrować zachowanie Nicole.

- Co się stało? – kobieta nie wytrzymała i przerwała ciszę.

- Nie wiem, ale chyba Alex powiedziała o wszystkim Nicole – schował głowę między kolana. Kobieta pogładziła chłopaka po plecach. Ciszę przerwał dzwonek do drzwi, szatyn pobiegł do nich i otworzył je z zamachem. Był zdziwiony tak szybkim przybyciem Nicole.

- Alex jedzie do Vanessy – wyszeptała blada dziewczyna.

- Cholera – warknął Justin i pobiegł do salonu po kluczyki.

- Jedziemy do Vanessy – poinformował swoją mamę, która patrzyła na niego spanikowana.

- Justin…

- Mamo nie mamy czasu – szarpnął Nicole za dłoń i razem pobiegli do auta, które stało na podjeździe. Wsiedli do niego i ruszyli z piskiem opon.

- Powiedziała ci wszystko? – spojrzał na Nicole. Ona kiwnęła twierdząco głową. – Czemu mi pomagasz?

- Nie pomagam tobie tylko Vanessie. Według mnie jesteś…

- Wiem że jestem ostatnim palantem. Uświadomiłem to już sobie. Nie musisz mnie w tym utwierdzać – warknął wściekły.

- Ale co tobą kierowało?! – krzyknęła. Justin docisnął pedał gazu, nie zwracając uwagi na znaki z ograniczeniem prędkości.

- Nie wiem. Myślałem, że to mi pomaga, ale okazało się że wpędza w jeszcze gorsze kłopoty. I wychodzi na to, że z Alex jest również niezłe ziółko – niemal plunął wypowiadając jej imię.

- Ona nie jest…

- A jaka do cholery jest?! Gdyby była przyjaciółką Vanessy nie pędziłaby teraz do niej na złamanie karku, żeby wszystko jej powiedzieć! Cholera ona doskonale wie, że to może nieodwracalnie pogorszyć stan Vanessy! – krzyczał. Cały dygotał ze złości. Dłonie miał kurczowo zaciśnięte na kierownicy, tak, że pobielały mu kłykcie.

- Widocznie nie jest taka za jaką ją uważaliśmy – Nicole zaniosła się płaczem. Justin spojrzał na nią zrezygnowany kątem oka. Pogładził ją po ramieniu nie tracąc drogi z oczu.

- Wytłumaczysz z nią sobie dzisiaj wszystko – brunetka podniosła wzrok na Justina i pokiwała głową.

- Już próbowałam. To nic nie dało. Justin… ona odeszła. Na zawsze – nie odezwał się. Do końca podróży nikt się nie odzywał. Kiedy podjechali pod klinikę, Nicole wyskoczyła jeszcze w biegu, a Justin chwilę po niej nawet nie zamykając auta.

- Czy jest ktoś u Vanessy White? – Nicole powiedziała zdyszana do recepcjonistki.

- Tak. Jest tam obecnie – spojrzała w kartę – Nicole Hall – Nicole zamarła. Nie wiedziała co powiedzieć. Justin wygrzebał w portfelu swoją przepustkę i podał ją kobiecie.

- Może ze mną wejść? To sprawa życia i śmierci – spojrzał poważnie na kobietę.

- Skoro tak, to idźcie. Ale to pierwszy i ostatni raz – nie mieli czasu podziękować kobiecie. Biegiem popędzili do pokoju Vanessy i nawet nie pukając weszli tam. Justina zamurowało, kiedy zobaczył dwie obejmujące się dziewczyny.

- Vanessa? – wyszeptał łamiącym się głosem. Alex podniosła głowę i uśmiechnęła się zwycięsko.

- Vanessa to nie tak było jak ona ci powie…

- Zdrajca! – rzuciła się na chłopaka z pięściami. – Pieprzyłeś się z nią cały czas od kiedy wyjechałam z Robertem! Groziłeś jej, że wszystko mi powiesz, że ona się do ciebie dobierała! Nienawidzę cię! – Nicole złapała przyjaciółkę za ramię i spróbowała odciągnąć od zrezygnowanego chłopaka, która co chwila cofał się o krok pod naciskiem ciosów Vanessy.

- Vanessa to nie było tak jak ona powiedziała – warknęła. Vanessa pokręciła przecząco głową.

- Ty też w tym wszystkim uczestniczysz. Jesteś z nim w zmowie! Też się pieprzycie kiedy najdzie was ochota? – zakpiła w kierunku dziewczyny.

- Vanessa nie widzisz tego? Alex chce zniszczyć Justina za to, że przerwał to wszystko. I to nie trwało od momentu twojego zaginięcia, tylko kiedy trafiłaś do kliniki – powiedziała spokojnie. Vanessa uspokoiła się i spojrzała na uśmiechniętą Alex. Potem swój wzrok przerzuciła na Justin, który oparł łokcie na ścianie, a głowę schował w przedramiona. Co chwila przez jego ciało przechodził dreszcz i pociągał nosem.

- Alex? – Vanessa szepnęła załamana.

- Jesteś taka łatwowierna – szepnęła i podeszła do Nicole. – Dzięki za przepustkę – cmoknęła ją w policzek.

- Ochrona! – krzyknęła na całe gardło Vanessa. Po chwili do pokoju wpadło dwoje umięśnionych mężczyzn. – Ta dziewczyna wtargnęła na teren ośrodka bez przepustki – wskazała na Alex. Dwóch osiłków wyciągnęło na siłę wrzeszczącą blondynkę.

Nicole opuściła bezradnie ramiona i podeszła do Justina.

- Justin – położyła dłoń na jego ramieniu. – Justin, chyba musicie coś sobie wyjaśnić – powiedziała półszeptem. Zaraz potem spojrzała się przepraszająco na zdezorientowaną Vanessę.

Justin próbował wyjaśnić to wszystko Vanessie, ale bał się. Bał się spojrzeć w jej oczy w których na pewno teraz zobaczy ból. Nie chciał tego widzieć. Jednak do głowy przyszło mu, że każda kolejna sekunda może pogarszać jej stan.

- Przepraszam – powiedział i w końcu oderwał się od ściany. Niepewnie spojrzał na dziewczynę, która stała nieruchomo na środku pokoju.

- Chcę usłyszeć prawdę – powiedziała przez zęby.

- To wszystko… to zaczęło się kiedy zawiozłem cię do kliniki. Przyszła do mnie i po prostu zaczęliśmy się całować, a potem trafiliśmy do łóżka. Najgorsze dla mnie było to, że w jakiś sposób mi pomogła. Za każdym razem czułem się lepiej. Ja… ja po prostu potrzebowałem bliskości drugiego człowieka, która odeszła razem z tobą. Nie potrafiłem dłużej żyć sam. Potem po którymś spotkaniu powiedziała mi, że się we mnie kochała od długiego czasu. Przed wczoraj, kiedy wróciłem od ciebie, mama powiedziała mi, że wie o wszystkim. Wtedy z jej pomocą, zrozumiałem, że muszę to zakończyć raz na zawsze. Kiedy jej o tym powiedziałem, zaczęła mi grozić, jednak nie sądziłem, że przyjedzie do ciebie.

- Chciałeś mi o tym powiedzieć? – spojrzała w jego oczy.

- Kiedy tylko byś wyzdrowiała – Justin odpowiedział zgodnie z prawdą. Vanessa poczuła to. Zobaczyła w jego oczach.

- Czy ty ciągle mnie kochasz? – załkała. Justin przytulił ją do siebie i pocałował w czubek głowy.

- Nadal cię kocham. Jeszcze mocniej niż poprzednio. Tylko szkoda, że potrzebna mi była do tego taka afera żebym to sobie uświadomił.

- A ty i… i Nicole? – wyszeptała w jego koszulę.

- To też zmyśliła. Vanessa, nie wiem co naopowiadała ci Alex, ale to nie prawda – brunetka odsunęła się od chłopaka.

- Dziękuję, że byłeś ze mną szczery – szepnęła.

- Wybaczysz mi? – po policzkach chłopaka zaczęły płynąć duże łzy. Vanessa opuściła wzrok, co chwila pociągając nosem.

- Muszę to wszystko przemyśleć. Do widzenia Justin – chłopak nic nie odpowiedział. Wolnym krokiem wyszedł z pokoju, ostatni raz spoglądając na dziewczynę.

__________________________________________________

Tylko osiem komentarzy? Nie powiem, zawiedliście mnie i postanowiłam, że przyśpieszę koniec bloga. Bo po co mam pisać coś, czego prawie nikt nie czyta? Według mnie to bez sensu.

Okej, koniec wytykania wam ;) 

Jak wicie zbliża się Nowy Rok, dlatego chciałabym złożyć wam życzenia.

Życzę Wam oczywiście pijanego Sylwestra i zabawy do białego rana w dobrym towarzystwie, pobudki bez kaca w Nowy Rok, oraz jak najlepszego roku 2013. Oby był lepszy niż poprzedni. Chciałabym, aby wszystkie Wasze postanowienia doszły do skutku, a nie były jedynie pustymi słowami rzucanymi na wiatr.