Dwunasty cz. II

Sam nie wiedział kiedy znalazł się w swoim pokoju na poddaszu. Ocuciły go ich wspólne zdjęcia. Chwycił do dłoni jedno z nich i przejechał po oszklonym policzku dziewczyny.

- Dasz radę – uśmiechnął się smutno. W natychmiastowym tempie odłożył przedmiot na miejsce, kiedy usłyszał pukanie do drzwi.

- Proszę – powiedział głośno. Usiadł na pobliskim fotelu i wziął laptopa na kolana.

- Cześć – do pokoju weszła Alex. Dziewczyna uśmiechnęła się nieśmiało. – Mogę? – Justin spojrzał na nią i przytaknął na jej pytanie.

- Co z Vanessą? – podkuliła pod siebie nogi. Chłopak odłożył laptopa na biurko i przeniósł się obok dziewczyny na łóżko.

- W szpitalu dostała kolejnego ataku i prawdopodobnie nie wróci na święta – powiedział przez zęby.

- Nie wierzę – blondynka szepnęła i skupiła swój wzrok na chłopaku. Zapadło między nimi nieprzyjemne milczenie. Justin nadal nie mógł oderwać swojego wzroku od nieprzejrzyście niebieskich oczu dziewczyny. Ich twarze ciągle się zbliżały. W końcu blondynka złapała chłopka za kark i przycisnęła jego usta łapczywie do swoich. Justin w pierwszym momencie był zszokowany, jednak zaraz potem zaczął oddawać pocałunek. Jego dłonie błądziły po plecach dziewczyny. Wdrapała się na jego kolana nie przerywając pocałunku. Jego dłonie powędrowały pod jej bluzkę delikatnie masując jej brzuch. Zaraz potem ściągnął z niej koszulkę i zaczął całować jej dekolt.

- To jej przyjaciółka! Justin przestań! – słyszał z tyłu głowy krzyki Victorii, jednak teraz był głuchy na jej błagania. Po chwili i ona umilkła, kiedy rzucił dziewczynę na łóżko. Tak bardzo chciał się opamiętać, ale nie potrafił. Chciał mieć kogoś, kto się nim zaopiekuje. Kogoś bliskiego.

Błyskawicznym ruchem ściągnął swoją koszulkę i omiótł wzrokiem ciało dziewczyny. Zachichotała trywialnie i ponownie wpiła się w jego usta. Ściągnęła z niego spodnie, a zaraz potem bokserki. Dłonią odszukała jego męskość i zaczęła ją gładzić. Chłopak jęknął cicho i ściągnął z niej biustonosz. Pocałunkami zszedł na jej piersi, a potem na brzuch. Zaraz potem ściągnął z niej spódniczkę i rajstopy. Ponownie przeniósł się z pocałunkami na jej piersi i wolnym ruchem ściągnął z niej figi. Oparł się na jednej ręce i w szafce nocnej odszukał prezerwatywę. Założył ją błyskawicznie, a następnie wsunął się delikatnie w dziewczynę. Jęknęła cicho, a zaraz potem wpiła się w usta chłopaka. Jej dłonie błądziły po jego plecach i co chwila wplątywała je we włosy. Chwilę potem przerzuciła chłopaka na plecy, tak, że teraz ona była na górze. Przybrała szybsze tempo. Gwałtownymi ruchami podnosiła się i opadała jęcząc głośno. Justin złapał ją za biodra i pomagał jej poruszać się w górę i w dół. Zaraz chłopak znowu był nad dziewczyną i całował jej piersi. Alex cicho pojękiwała. Niedługo potem oboje szczytowali. Zmęczeni opadli na poduszki. Jednak, kiedy ich oddechy się ustabilizowały zaczęli wszystko od nowa.

- Dziękuję – szepnął chłopak. Kiedy wyszedł z łazienki i stanął obok nagiej dziewczyny. Alex uśmiechnęła się nieznacznie, kompletując części swojej garderoby.

- Nie ma za co.

- Pomogłaś mi.

- Do usług – pomaszerowała do łazienki.

Justin czuł się dziwnie spokojny. W jego głowie nie kłębiły się teraz pytania typu „Czemu to zrobiłem?”, „Jak mogłem?”, czy coś z tych rzeczy.

Kochał Vanessę jak nikogo innego. Kochał ją i tylko ją. Jednak Alex była mu potrzebna. Nigdy nie był stworzony do życia w osamotnieniu. Miał przyjaciół. To prawda. Jednak nie o taką bliskość mu chodziło.

- Muszę już iść – szepnęła nieśmiało Alex pochylając się nad zamyślonym Justinem.

- Jasne – ocknął się i wstał energicznie z łóżka. – Odprowadzić cię?

- Nie trzeba. Trafię sama – uśmiechnęła się delikatnie. Dała krok do przodu i chwyciła chłopaka za dłonie. Wspięła się na palce i delikatnie pocałowała go w usta. – Gdybyś czegoś potrzebował, zadzwoń. – Justin kiwnął porozumiewawczo głową. Alex odwróciła się na pięcie i ruszyła do drzwi.

- Pa – rzuciła zamykając za sobą drzwi.

- Pa – Justin powiedział już do siebie i położył się na zaścielane łóżko. W jego głowie widniała pustka. Nie wiedział co ma myśleć. Czuł się dziwnie. Czuł ulgę?

- Oszalałeś?! Chyba ty jesteś nienormalny! – po pokoju przechadzała się nerwowo Victoria.

- Jestem normalny – szepnął nieśmiało chłopak. Zjawa podbiegła do niego i usiadła na łóżku.

- Jak mogłeś… Przecież ty ją kochałeś – powiedziała zrezygnowana.

- I nadal kocham – spojrzał się na nią ostro. – Nie wiesz jak ja się muszę czuć. Nie mam nikogo…

- Masz! VANESSĘ! – przerwała mu. On pokręcił z dezaprobatą głową.

- Nie mam. Jest w klinice. Na odwyku – starał się zaznaczyć każde słowo. – Wcześniej też jej nie było.

- Beze mnie sobie jakoś poradziłeś – wytknęła mu Victoria.

- Ty to co innego…

- Co chcesz przez to powiedzieć? – zapytała się go ze złością.

- Sam nie wiem. Ty umarłaś. Ona żyje. Wróci – dziewczyna rzuciła się na niego, ale tylko przeniknęła przez jego ciało.

- A jeżeli się dowie? Ty sobie wyobrażasz co ona przeżyje, kiedy się dowie że PIEPRZYSZ SIĘ Z JEJ NAJLEPSZĄ PRZYJACIÓŁKĄ?! – zaczęła wymachiwać ku niemu dłońmi, ale te jedynie przenikały przez niego.

- Potrzebuję tego, jak ona narkotyków – skwitował.

- Może ciebie też należy wysłać na odwyk? – zapytała się sarkastycznie Victoria.  Chłopak nie odpowiedział nic, tylko położył się na łóżku, tyłem do niej. Ta „przepłynęła” na drugą stronę łóżka i stanęła naprzeciwko niego.

- Nie rozumiem cię. Nikt nie powiedział, że będzie łatwo. Zawiodłeś mnie, ale jeszcze bardziej zawiodło mnie to, że ty sam nie czujesz niczego. Kochasz ją i kochasz ją mocniej niż mnie kiedykolwiek kochałeś. Nie wiem czemu postępujesz tak jak teraz, ale to nikomu nie służy. Przemyśl to – zakończyła i rozpłynęła się w powietrzu. Justin z naburmuszoną miną małego dziecka przerzucił się na drugi bok.

Na jego stoliku nocnym zabrzęczała komórka. Zerknął na wyświetlacz. Nicole.

- Cześć – powiedział niepewnie do słuchawki.

- Mam informacje o Vanessie – powiedziała przygaszona. Serce Justina zabiło mocnej.

- Jakie? – zapytał się z nadzieją w głosie.

- Jednak nie wróci na święta. Chyba, że dostanie przepustkę w co lekarz wątpi. Jej terapia potrwa najkrócej do stycznia – wyrecytowała. W Justinie wszystko zadrżało z żalu.

- A odwiedziny? – szepnął z nadzieją.

- Najwcześniej za trzy tygodnie ze wcześniejszą konsultacją z lekarzem.

- Telefony?

- Jedynie od Vanessy, ale przez najbliższe dwa tygodnie jest w szpitalu na odtruwaniu organizmu. Praktycznie cały czas śpi. Podobno nie mówi nawet do rzeczy. Lekarz powiedział, że telefony tylko pogorszyłyby sprawę – Justin zamilkł. Wodził przygaszonym wzrokiem po pokoju. – Justin? Jesteś tam?

- Jestem. Dzięki za informacje – powiedział i rozłączył się natychmiastowo.

Poczuł, że spada. Sam nie wiedział gdzie jest dno tej przepaści. Nie wiedział, kiedy uderzy o twardy grunt, a po jego ciele rozleje się fala bólu. To nie następowało przez długie minuty, a potem godziny. Sam nie wiedział, kiedy zapadła noc. Kiedy się kładł na łóżku była góra pierwsza po południu.

- Jutro szkoła – jęknął zmarnowany pod nosem.

_______________________________________

Czytasz = Komentujesz

Podoba się? Ten rozdział jest nawet dla mnie wielkim zaskoczeniem, powstał spontanicznie. Sama nie wiedziałam co mam zrobić, aby wszystko było bardziej ciekawe. Mam nadzieję, że dzięki temu epizodowi zaskoczyłam moją nieliczną grupę czytelników.

OD DZISIAJ DO PRZYSZŁEJ SOBOTY (15.12.2012) ZBIERAM W KOMENTARZACH WASZE TWITTERY. POTEM UPORZĄDKUJĘ CAŁĄ LISTĘ INFORMOWANYCH. JEŻELI KTOŚ NIE KOMENTUJE, PO PROSTU ZOSTANIE WYKREŚLONY Z TEJ LISTY. ROBIĘ TO PONIEWAŻ UWAŻAM, ŻE JEST TO BEZ SENSU KOMENTOWAĆ KOGOŚ KTO NAWET NIE RACZY OCENIĆ, PRZYNAJMNIEJ JEDYNYM ZDANIEM, MOJEJ PRACY.

Jak już wspominałam postaram się, aby rozdziały pojawiały się szybciej. Jednak przygotujcie się, że w tym tygodniu raczej nie dodam ponieważ mam dwie tury egzaminów, czyli w sumie dziesięć testów.