Siódmy cz. II

Straciłem ją - pomyślał chłopak. Jego dłonie trzęsły się niemiłosiernie, a płuca pracowały tak szybko, że nie nadążał brać oddechu. Prawą dłoń położył na piersi, po stronie gdzie znajdowało się serce. Czuł jego szybkie bicie. W tym momencie upadł na ziemię i zwinął się w kłębek. Nawet nie poczuł, że po jego policzkach spływają łzy. Czuł jedynie pustkę, która rozrywała go na strzępy.

W kieszeni poczuł wibrację. Wyjął telefon i zerknął na wyświetlacz. Widniał na nim napis „Alex”. Chłopak nacisnął zieloną słuchawkę i przyłożył aparat do ucha.

- Justin gdzie jest Vanessa?- usłyszał po drugiej stronie.

- Nie wiem - Powiedział szeptem.

- Nie jest z tobą? Gdzieś musi…

- Wyjechała - Po drugiej stronie nastała chwila ciszy.

- Gdzie? – głos Alex, nabrał nienaturalnego tonu. Chłopak nie zwrócił nawet na to większej uwagi. W jego głowie kłębiło się teraz mnóstwo myśli.

- Sam nie wiem – powiedział i rozłączył się. Włożył komórkę do kieszeni spodni i otarł mokre policzki. Usiadł na krawężniku, a kolana podkulił pod samą brodę. Przechodni patrzyli się na niego z politowaniem. Czasami któryś z nich podszedł do niego z zapytaniem czy wszystko w porządku, ale on niemrawo kiwał głową.

- Wróci – chłopak odwrócił zapłakane oczy do postaci obok niego.

- Victoria – wyszeptał.

- Przyszłam ci powiedzieć, że Vanessa cię kocha, ale teraz się pogubiła. Znajdź w sobie siłę i nie poddawaj się, a na pewno ją znajdziesz – dziewczyna uśmiechnęła się i zaczęła znikać jak mgła.

- Victoria, zaczekaj! Mam ci tyle pytań do zadania – Justin wstał energicznie z krawężnika i zaczął wymachiwać dłońmi w miejscu, gdzie przed chwilą była Victoria, ale to sprawiło jedynie, że postać dziewczyny jeszcze bardziej się rozmazała.

- Żegnaj – tylko tyle usłyszał Justin na pożegnanie. Zaraz potem zza zakrętu wyjechał samochód Sheana. Kolejno wypadli z niego Alex, Nicole i Shean. Trójka otoczyła Justina i zaczęła zadawać masę pytań. Justin oszołomiony tą całą sytuacją, poczuł jak traci grunt pod nogami.

Justin poczuł specyficzny zapach perfum jego mamy. Wolo otworzył oczy i mimo woli podskoczył z przerażenia. Uwieszone nad nim było siedem twarzy, które bacznie mu się przyglądały. Jak na zawołanie wszystkie się odchyliły i usiadły na łóżku.

-Justin co się stało? – poczuł przyjemny dotyk skóry, na dłoni, swojej mamy. Spojrzał na nią wymownie, ona zrozumiała go bez słów.

-To tutaj – dziewczyna przekroczyła próg wielkiego mieszkania, gdzie miała od teraz mieszkać z Robertem. – Podoba ci się? – zerknął na nią chłopak.

- Tak. – Vanessa kiwnęła delikatnie głową i uśmiechnęła się półgębkiem.

- Chodź zaprowadzę cię do naszej sypialni – Robert pociągnął dziewczynę za dłoń, a ona posłusznie powędrowała za nim.

Jej oczom ukazała się ogromna sypialnia. Wielkie łóżko było zaścielane białą pościelą. Nad nim wisiał karmelowy baldachim. Naprzeciwko łóżka powieszony był telewizor, a w rogu stało biurko.

- Przytulnie – skwitowała dziewczyna i odszukała wzrokiem chłopaka, który wygrzebywał coś z torby.

- Przebierz się w to i idziemy na zakupy – Vanessa nie miała siły się sprzeciwiać i ruszyła w stronę łazienki, aby zmienić ubrania. – Chyba się mnie nie wstydzisz – usłyszała za plecami głos bruneta.

- Nie mam ochoty przebierać się na twoich oczach – skwitowała i kontynuowała swoją podróż. Po kilku krokach poczuła jak ktoś zrywa z niej ubranie. – Zostaw mnie! – krzyknęła, ale Robert rzucił ją na łóżko i zaczął całować po szyi. Vanessa próbowała mu się wyrwać, ale nie miała zbyt wielkiego pola popisu, kiedy przygniótł ją umięśniony Robert.

- Masz wykonywać moje polecenia. Dzięki mnie masz gdzie mieszkać, jeść i do tego co ćpać – wysyczał jej do ucha. Brunetka uspokoiła się i cała zdrętwiała. Z jej oczu zaczęły płynąć łzy, kiedy poczuła palce Roberta na swoim miejscu intymnym. – Teraz z łaski swojej rozszerz nogi - zaśmiał się. Vanessa wykonała polecenie chłopaka i poczuła jak wchodzi w nią szybko i boleśnie, co wywołało u niej kolejny strumień łez.

Kiedy Robert zaspokoił swoje potrzeby, poszedł się umyć, a Vanessa zwinęła się w kłębek dławiąc się własnymi łzami. Sama nie wiedziała ile czasu minęło, kiedy usnęła. Obudziła się nadal naga, w ramionach Roberta. Delikatnie wstała z łóżka i podreptała do łazienki, biorąc po drodze bieliznę i jakieś ubrania wygrzebane w torbie. Wzięła szybki prysznic, dalej zanosząc się płaczem.

Czuła do siebie niemiłosierne obrzydzenie. Chwilami myślała nawet o samobójstwie, ale jednak ciągle miała nadzieję, że uda się jej wrócić do Justina. Przez ostatni tydzień była wykorzystywana przez Roberta. Jednak te chwile zapomnienia przy narkotykach dawały jej jedyne pocieszenie. Przez ostatnie cztery dni, Robert zaspokaja swoje potrzeby z przygodnymi dziewczynami, bo Vanessa była niedysponowana.

Zza drzwi, słychać było co chwilę śmiechy Roberta i jakiejś dziewczyny. Brunetka siedziała w pokoju gościnnym i wycierała swoje mokre policzki, patrząc na zdjęcie Justina.

- Kocham cię – wyszeptała i jak najszybciej schowała zdjęcie do kieszeni, bo drzwi od sypialni otworzyły się, a z nich wyszła wysoka blondynka przyssana do Roberta.

-Do zobaczenia kocico – zamruczał zalotnie chłopak i odprowadził dziewczynę do drzwi. W samych bokserkach, usiadł obok Vanessy i zaczął całować ją po szyi.

-Możesz mnie zostawić? – skrzywiła się.

- Nie. One to nie to samo co ty – kontynuował swoją czynność.

- Daj mi kreskę – wyrecytowała dziewczyna jak każdego wieczora, a Robert jak na zawołanie przynosił jej odrobinę białego proszku.

- Jutro idziemy na imprezę i nie obchodzi mnie to czy masz okres czy nie. Masz być seksowna i nie odstawiać takich cyrków jak ze mną – Robert uśmiechnął się tryumfalnie.

-Jesteś  skończonym sukinsynem – wysyczała Vanessa.

- Wiem. I właśnie dlatego jesteś tutaj ze mną.